Bir hayalet gibi, ufukta büyük bir kubbe parıldıyor – sadece belli belirsiz tanınabiliyor, boyutunu tahmin etmek zor. Bir planetaryum ya da büyük bir cami olabilir. Birçokları için, içinde neyin saklı olduğu ya da saklanmış olduğu bir sır olarak kalmaya devam ediyor. “Yüzyılın binası” – Fidel Castro döneminin en büyük ve en prestijli binası olması gerekiyordu, Küba’nın enerji krizinden kurtuluşunu, bağımsızlığını, özgürlüğünü müjdeliyordu – Karayipler’deki ilk nükleer enerji santrali. Sovyet fonlarıyla desteklenen devasa büyüklükte bir proje başlatıldı ve sadece bu amaç için Sovyet planlı bir şehir, “nükleer şehir” inşa edildi. Sovyet cazibesi devam etti ama nükleer enerji devam etmedi. Enerjide dönüşüm, nükleerden çıkış ve Gelecek için Cuma günlerinin yaşandığı bir dönemde La Cen, toplumsal geçerliliğini sorgularken, çoktan geride kalmış günlerden bir kalıntı gibi görünüyor. Birkaç ay boyunca, kahramanlara eşlik ediyor, teknik ilerlemenin tozlu hayalleri ile şimdiki zamanın özlemleri arasında günlük yaşamlarını tanıyor ve bir “hayalet kasabada” yaşamanın ne anlama geldiğini hissediyoruz. Bir gözlem, bir ipucu arayışı, acı-tatlı bir Küba hikâyesi.